১. হেৰুৱা সন্তান
এটা শিশুৱে মাক-দেউতাকৰ সৈতে মেলালৈ যায়। তেওঁ সুখী আৰু উত্তেজিত আৰু তাত প্ৰদৰ্শিত মিঠাই আৰু খেলনা বিচাৰে। কিন্তু মাক-দেউতাকে তাৰ বাবে সেইবোৰ কিনি নিদিয়ে। তেন্তে তেওঁ কিয় নাকচ কৰে যেতিয়া আন কোনোবাই তেওঁক সেইবোৰ আগবঢ়ায়?
বসন্তৰ উৎসৱ আছিল। সৰু সৰু লেন আৰু আলিৰ শীতকালীন ছাঁৰ পৰা ওলাই আহিল এক উল্লাসিত পৰিধান কৰা মানৱতা। কোনোবাই খোজ কাঢ়িছিল, কোনোবাই ঘোঁৰাত উঠিছিল, কোনোবাই বহিছিল, বাঁহ আৰু ম’হৰ গাড়ীত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছিল। জীৱন আৰু হাঁহিৰে ভৰি থকা এজন সৰু ল’ৰাই দেউতাকৰ ভৰিৰ মাজত দৌৰি গ’ল।
“আহা ল’ৰা, আহক” বাটত শাৰী পাতি থকা দোকানবোৰৰ খেলনাবোৰত মুগ্ধ হৈ পিছ পৰি থকাৰ সময়তে মাক-দেউতাকে মাতিলে।
সিহঁতৰ মাত মানি ভৰি দুখন মাক-দেউতাকৰ ফালে লৰালৰিকৈ গ’ল, চকু দুটা এতিয়াও পিছুৱাই যোৱা খেলনাবোৰত ৰৈ আছে। সিহঁতে তাৰ অপেক্ষাত ৰৈ থকা ঠাইলৈ অহাৰ লগে লগে সিহঁতৰ চকুত থকা অস্বীকাৰৰ পুৰণি ঠাণ্ডা চাৱনিটো ভালদৰে জানিও সি তাৰ হৃদয়ৰ বাসনাক দমন কৰিব নোৱাৰিলে।
“মোক সেই খেলনাটো লাগে”- সি অনুৰোধ কৰিলে।
দেউতাকে ৰঙা চকুৰে তালৈ চালে, চিনাকি অত্যাচাৰীৰ ধৰণেৰে। দিনটোৰ মুক্ত আত্মাই গলি যোৱা মাকে কোমল হৈ ধৰিবলৈ আঙুলিটো দি ক’লে, “চোৱা ল’ৰা, তোমাৰ আগত কি আছে!”
ফুলৰ সৰিয়হৰ পথাৰখন আছিল, মাইলৰ পিছত মাইলমান সম ভূমিৰ ওপৰেৰে পাৰ হৈ যোৱাৰ লগে লগে গলি যোৱা সোণৰ দৰে শেঁতা।
ফুলৰ পৰা মিঠাতা বিচাৰি অকলশৰীয়া ক’লা মৌমাখি বা পখিলাৰ উৰণত বাধা দি ড্ৰেগন-ফ্লাইৰ এটা দলে নিজৰ গোলমাল বেঙুনীয়া ডেউকাত হুলস্থুল কৰি আছিল। শিশুটিয়ে নিজৰ দৃষ্টিৰে বতাহত সিহঁতৰ পিছে পিছে গৈ থাকিল, যেতিয়ালৈকে সিহঁতৰ এজনে ডেউকা দুখন স্থিৰ কৰি জিৰণি ল’ব নোৱাৰে আৰু সি ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰিব। কিন্তু ই উৰি ফুৰিছিল, লৰচৰ কৰি, বতাহত ওপৰলৈ উঠিছিল, যেতিয়া সি ইয়াক হাতত প্ৰায় ধৰি লৈছিল। তাৰ পাছত মাকে এটা সতৰ্কবাণী মাতিলে: “আহা, ল’ৰা, আহক, খোজকাঢ়ি যোৱা পথলৈ আহা।”
সি আনন্দৰে মাক-দেউতাকৰ ফালে দৌৰি গ’ল আৰু কিছু সময় তেওঁলোকৰ কাষেৰে খোজ কাঢ়ি গ’ল, অৱশ্যে অতি সোনকালেই পিছ পৰি ৰ’ল, ৰ’দ উপভোগ কৰিবলৈ নিজৰ লুকাই থকা ঠাইৰ পৰা ওলাই অহা ফুটপাথৰ সৰু সৰু পোক-পৰুৱা আৰু কৃমিবোৰে আকৰ্ষিত কৰিলে।
“আহা ল’ৰা, আহক!” তাৰ মাক-দেউতাকে কুঁৱাৰ ধাৰৰ দাঁতিত বহি থকা বাগিচা এখনৰ ছাঁৰ পৰা মাতিলে। সি দৌৰি গ’ল সিহঁতৰ ফালে।
বাগিচাখনত সোমাই শিশুটিৰ ওপৰত ডেকা ফুলৰ বৰষুণ এটা পৰিল আৰু মাক-দেউতাকক পাহৰি সি বৰষুণৰ পাহিবোৰ হাতত গোটাই ল’বলৈ ধৰিলে। কিন্তু ল’! কপৌৰ হুমুনিয়াহ শুনি সি মাক-দেউতাকৰ ফালে দৌৰি গ’ল, চিঞৰি উঠিল, “কপৌ! কপৌ!” তাৰ পাহৰি যোৱা হাত দুখনৰ পৰা বৰষুণৰ পাহিবোৰ তললৈ নামি আহিল।
“আহা ল’ৰা, আহক!” তেওঁলোকে শিশুটিক মাতিলে, যিটো এতিয়া বনৰীয়া কেপাৰ পিন্ধি বেন গছজোপাৰ চাৰিওফালে দৌৰি গৈছিল আৰু তাক গোটাই লৈ তেওঁলোকে সৰিয়হৰ পথাৰবোৰৰ মাজেৰে মেলালৈ যোৱা সৰু, আঁকোৰগোজ খোজকাঢ়ি যোৱা পথটো লৈছিল।
গাঁৱৰ ওচৰ পাওঁতে শিশুটিয়ে ভিৰেৰে ভৰা আন বহুতো ফুটপাথ দেখা পালে, মেলাৰ ঘূৰ্ণীবতাহৰ লগত একত্ৰিত হৈ পৰিল আৰু তেওঁ প্ৰৱেশ কৰা জগতখনৰ বিভ্ৰান্তিৰ প্ৰতি লগে লগে বিকৃত আৰু মুগ্ধ হোৱা যেন অনুভৱ হ’ল।
এজন মিঠামাংস বিক্ৰেতাই প্ৰৱেশদ্বাৰৰ চুকত “গুলাব-জামান, ৰাছাগুল্লা, বুৰ্ফি, জালেবি” বুলি হক কৰিলে আৰু ৰূপ আৰু সোণৰ পাতেৰে সজাই থোৱা বহু ৰঙীন মিঠাইৰ স্থাপত্যৰ তলত তেওঁৰ কাউণ্টাৰৰ চাৰিওফালে ভিৰ হেঁচা মাৰি ধৰিলে। শিশুটিয়ে চকু মেলি চাই থাকিল আৰু তাৰ প্ৰিয় মিঠাই বুৰ্ফিটোৰ বাবে মুখত পানী ওলাই আহিল। “মোক সেই বুৰ্ফিটো লাগে” সি লাহেকৈ গুণগুণাই উঠিল। কিন্তু ভিক্ষা কৰি থাকোঁতে তেওঁ আধা গম পাইছিল যে তেওঁৰ অনুৰোধৰ প্ৰতি কোনো গুৰুত্ব দিয়া নহ’ব কাৰণ তেওঁৰ মাক-দেউতাকে তেওঁক লোভী বুলি ক’ব। গতিকে উত্তৰৰ বাবে অপেক্ষা নকৰাকৈয়ে সি আগবাঢ়ি গ’ল।
এজন ফুল বিক্ৰেতাই হক কৰিলে, “গুলমোহুৰৰ মালা, গুলমোহুৰৰ মালা!” শিশুটিক অপ্ৰতিৰোধ্যভাৱে টানি অনা যেন লাগিল। ফুলবোৰ ঢেঁকী হৈ পৰি থকা টোপোলাটোৰ ফালে গৈ আধা গুণগুণাই ক’লে, “মোক সেই মালাখন লাগে।” কিন্তু তেওঁ ভালদৰেই জানিছিল যে মাক-দেউতাকে তেওঁক সেই ফুলবোৰ কিনিবলৈ অস্বীকাৰ কৰিব কাৰণ তেওঁলোকে সস্তীয়া বুলি ক’ব। গতিকে উত্তৰৰ বাবে অপেক্ষা নকৰাকৈয়ে তেওঁ আগবাঢ়ি গ’ল।
হালধীয়া, ৰঙা, সেউজীয়া আৰু বেঙুনীয়া ৰঙৰ বেলুন উৰি থকা খুঁটা এটা হাতত লৈ এজন মানুহ থিয় হৈ আছিল। শিশুটিক কেৱল সিহঁতৰ ৰেচম ৰঙৰ ৰামধেনুৰ গৌৰৱেই লৈ গ’ল আৰু সেইবোৰ সকলোকে দখল কৰাৰ এক আপ্লুত ইচ্ছাৰে ভৰি পৰিল। কিন্তু সি ভালদৰেই জানিছিল যে মাক-দেউতাকে বেলুনবোৰ কেতিয়াও কিনি নিদিয়ে কাৰণ সিহঁতে ক’ব যে সি এনেকুৱা খেলনা খেলিবলৈ বৰ বয়সীয়াল। গতিকে আৰু আগবাঢ়ি গ’ল।
সাপ-মন্ত্ৰী এজনে ঝুৰি এটাত নিজকে কুণ্ডলীবদ্ধ কৰি লোৱা সাপ এটাক বাঁহী বজাই থিয় হৈ আছিল, মূৰটো হাঁসৰ ডিঙিৰ দৰে ৰূপৱতী বেঁকাকৈ ওপৰলৈ তুলি লৈছিল, আনহাতে সংগীতে অদৃশ্য জলপ্ৰপাতৰ মৃদু ঢৌৰ দৰে তাৰ অদৃশ্য কাণত চুৰি হৈ গৈছিল। শিশুটি সাপ-মন্ত্ৰীজনৰ ফালে গ’ল। কিন্তু, সাপ-মন্ত্ৰীজনে বজোৱাৰ দৰে ইমান মোটা সংগীত শুনিবলৈ মাক-দেউতাকে নিষেধ কৰা বুলি জানি সি আৰু আগবাঢ়ি গ’ল।
পূৰ্ণ গতিত চলি আছিল এটা ঘূৰণীয়া পথ। ঘূৰ্ণীবতাহৰ গতিৰে লৈ যোৱা পুৰুষ, মহিলা আৰু শিশুৱে মূৰ ঘূৰোৱা হাঁহিত চিঞৰি উঠিল আৰু কান্দিলে। শিশুটিয়ে সিহঁতক মনোযোগেৰে চাই থাকিল আৰু তাৰ পিছত তেওঁ সাহসী অনুৰোধ এটা কৰিলে: “মই ঘূৰণীয়া পথত যাব বিচাৰো, প্লিজ, দেউতা, মা।”
কোনো উত্তৰ পোৱা নাছিল। মাক-দেউতাকৰ ফালে চাবলৈ ঘূৰি চালে। তেওঁলোক নাছিল, তেওঁৰ আগত। সি ঘূৰি চাই দুয়োফালে চালে। তেওঁলোক তাত নাছিল। পিছফালে চালে। তাৰ কোনো চিন-মোকাম নাছিল।
তাৰ শুকান ডিঙিৰ ভিতৰত এটা সম্পূৰ্ণ গভীৰ চিঞৰ বাঢ়ি আহিল আৰু হঠাৎ শৰীৰৰ জোকাৰণি এটাৰে সি থিয় হৈ থকা ঠাইৰ পৰা দৌৰি আহিল, প্ৰকৃত ভয়ত কান্দি কান্দিলে, “মা, দেউতা।” চকুৰ পৰা চকুলো ওলাই আহিল, গৰম আৰু উগ্ৰ; তাৰ ৰঙা পৰা মুখখন ভয়ত জোকাৰি গৈছিল। আতংকিত হৈ সি প্ৰথমে এফালে দৌৰি গ’ল, তাৰ পিছত আনটো ফাললৈ, ইফালে সিফালে ক’লৈ যাব নাজানি। “মা দেউতা” সি কান্দিলে। তাৰ হালধীয়া পাগুৰিটো খুলি আহিল আৰু কাপোৰবোৰ বোকা হৈ পৰিল।
কিছু সময় দৌৰাৰ খঙত ইফালে সিফালে দৌৰি আহি সি পৰাজিত হৈ থিয় হৈ থাকিল, তাৰ কান্দোনক হুমুনিয়াহত দমন কৰি ৰাখিলে। সেউজীয়া ঘাঁহনিখনৰ ওপৰত অলপ দূৰৈত তেওঁ দেখা পাইছিল, তেওঁৰ ফিল্মী চকুৰে, পুৰুষ-মহিলাৰ কথা-বতৰা। উজ্জ্বল হালধীয়া কাপোৰৰ টুকুৰাবোৰৰ মাজলৈ সি মনোযোগেৰে চাবলৈ চেষ্টা কৰিলে, কিন্তু কেৱল হাঁহি আৰু কথা কোৱাৰ স্বাৰ্থত যেন হাঁহি-ধেমালি কৰা এই মানুহবোৰৰ মাজত দেউতাক আৰু মাকৰ কোনো চিন-মোকাম নাছিল।
তেওঁ আকৌ খৰধৰকৈ দৌৰি গ’ল, এইবাৰ এনে এটা মন্দিৰলৈ যেন মানুহে ভিৰ কৰিলে। ইয়াৰ প্ৰতিটো সৰু ইঞ্চি ঠাই মানুহেৰে ভৰি পৰিছিল যদিও তেওঁ মানুহৰ ভৰিৰ মাজেৰে দৌৰি গৈছিল, তেওঁৰ সৰু হুমুনিয়াহটো ৰৈ গৈছিল: “মা, দেউতা!” মন্দিৰৰ প্ৰৱেশদ্বাৰৰ ওচৰত অৱশ্যে ভিৰটো অতি ডাঠ হৈ পৰিল: মানুহে ইজনে সিজনক ঠেলি দিলে, গধুৰ মানুহ, জিলিকি থকা, হত্যাকাৰী চকু আৰু গধুৰ কান্ধৰ। বেচেৰা শিশুটিয়ে সিহঁতৰ ভৰিৰ মাজত এটা বাট ঠেলি দিবলৈ যত্ন কৰিলে কিন্তু সিহঁতৰ নিষ্ঠুৰ গতিবিধিৰ দ্বাৰা ইফালে সিফালে খুন্দা মাৰিলে হয়তো ভৰিৰ তলত ভৰিৰে গচকি গ’লহেঁতেন, যদিহে সি মাতৰ সৰ্বোচ্চ স্বৰত চিঞৰি নাথাকিলহেঁতেন, “দেউতা, মা!” ঢৌৱাই থকা ভিৰৰ মাজৰ এজন মানুহে তেওঁৰ কান্দোন শুনি অতি কষ্টেৰে কুঁজৰাই তেওঁক কোলাত তুলি ল’লে।
“আপুনি ইয়ালৈ কেনেকৈ আহিল ল’ৰা? তুমি কাৰ কেঁচুৱা?” মানুহজনে গণৰ পৰা আঁতৰি গৈ সুধিলে। শিশুটিয়ে এতিয়া আগৰ তুলনাত অধিক তিক্তভাৱে কান্দিলে আৰু মাথোঁ কান্দিলে, “মোক মাক লাগে, দেউতাক লাগে!”
মানুহজনে তেওঁক ঘূৰণীয়া পথলৈ লৈ গৈ তেওঁক শান্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। “ঘোঁৰাত উঠিবনে?” ৰিঙৰ কাষ চাপি আহি সি লাহেকৈ সুধিলে। শিশুটিৰ ডিঙিটো ফাটি গ’ল হাজাৰটা হুমুনিয়াহ আৰু সি মাথোঁ চিঞৰিলে, “মোক মাক লাগে, দেউতাক লাগে!”
মানুহজনে সেই ঠাইৰ ফালে আগবাঢ়ি গ’ল য’ত সাপ-মন্ত্ৰীজনে এতিয়াও দোল খাই থকা কব্ৰাটোক বাঁহীত বজাই আছিল। “সেই ধুনীয়া গানটো শুনা ল’ৰা!” সি অনুৰোধ কৰিলে। কিন্তু শিশুটিয়ে আঙুলিৰে কাণ দুখন বন্ধ কৰি নিজৰ দুগুণ ষ্ট্ৰেইনটো চিঞৰি ক’লে: “মোক মাক লাগে, দেউতাক লাগে!” বেলুনবোৰৰ উজ্জ্বল ৰঙে শিশুটিৰ মনোযোগ বিচলিত কৰি নিস্তব্ধ কৰি পেলাব বুলি ভাবি মানুহজনে তাক বেলুনবোৰৰ ওচৰলৈ লৈ গ’ল। “ৰামধেনু ৰঙৰ বেলুন এটা ভাল পাবনে?” সি বুজাই-বঢ়াই সুধিলে। উৰি থকা বেলুনবোৰৰ পৰা চকু ঘূৰাই দি শিশুটিয়ে মাথোঁ হুমুনিয়াহ কাঢ়িলে, “মোক মাক লাগে, দেউতাক লাগে!”
এতিয়াও শিশুটিক সুখী কৰিবলৈ চেষ্টা কৰি থকা মানুহজনে তাক ফুল বিক্ৰেতাজন বহি থকা গেটখনলৈ লৈ গ’ল। "ৰূপ! সেই ধুনীয়া ফুলবোৰৰ গোন্ধ পাবানে শিশু! ডিঙিত মালা এটা লগাব বিচাৰিবনে?”
শিশুটিয়ে টোপোলাটোৰ পৰা নাক আঁতৰাই নিজৰ হুমুনিয়াহটো পুনৰ ক’লে, “মোক মাক লাগে, দেউতাক লাগে!”
মিঠাই উপহাৰ দি নিজৰ অশান্তিপূৰ্ণ চাৰ্জটো হাস্যৰস কৰিবলৈ ভাবি মানুহজনে তাক মিঠাইৰ দোকানৰ কাউণ্টাৰলৈ লৈ গ’ল।
“কি মিঠাই ভাল পাবা ল’ৰা?” সি সুধিলে। শিশুটিয়ে মিঠাইৰ দোকানখনৰ পৰা মুখখন ঘূৰাই মাথোঁ হুমুনিয়াহ কাঢ়িলে, “মাক লাগে, দেউতাক লাগে!”
No comments:
Post a Comment